Vind je het leuk om andere moeders tips te geven of om gewoon je verhaal kwijt te willen op deze website? Dat kan! Stuur je verhaal naar contact@mamametkids.nl en wie weet plaatsen wij jou verhaal op deze pagina! Lees de ingezonden verhalen/ervaringen op deze pagina!
Hallo allemaal,
Ik ben Kim, 26 jaar oud en moeder van twee geweldige maar soms ook pittige kids. Gisteren hebben we een uitstapje naar de dierentuin gemaakt en ik wil graag mijn ervaringen delen. Hopelijk kunnen jullie er om lachen, of er wat aan hebben voor als je zelf een keer met je kleintjes naar de dierentuin gaat.
De dag begon al goed, ik had alles voorbereid: rugtas met eten, drinken, zonnebrandcreme en natuurlijk de knuffels die absoluut mee moesten. Mijn zoon, Milan van 4, was super enthousiast. Hij wilde al weken naar de dierentuin om de leeuwen te zien. Mijn dochtertje, Emma van 2, had geen idee waar we heen gingen maar haar vrolijke gegiegel maakte alles al meteen leuker.
Eenmaal aangekomen begon het avontuur. Bij de ingang kregen ze allebei een plattegrond, wat meteen een grote hit was. Milan was in zijn element en wees ons de weg naar de leeuwen. Emma daarentegen vond de plattegrond vooral leuk om in haar mond te stoppen, maar ach, zolang ze blij is toch?
Het eerste uur ging eigenlijk best goed. We zagen de giraffen, zebra's en natuurlijk de leeuwen. Milan kon zijn geluk niet op en vertelde aan iedereen die het maar wilde horen dat hij de koning van de jungle had gezien. Emma vond vooral de vissen in het aquarium fascinerend. Ze stond daar met grote ogen te kijken en ik genoot van haar verwondering.
Maar toen kwam het middagdutje... of beter gezegd, het gemis daarvan. Emma begon moe te worden en dat betekende huilbuien om de kleinste dingen. Milan wilde alles tegelijk doen en werd een beetje ongeduldig. Het werd een uitdaging om beide kids tevreden te houden.
We besloten een pauze te nemen bij de speeltuin en de picknicktafel. Hier kwam de volgende uitdaging: eten. Milan vond de boterhammen met kaas maar saai en wilde liever patat. Emma gooide haar eten steeds op de grond en ik was constant aan het oprapen. Toch was het fijn om even te zitten en de kinderen te zien spelen, zelfs als het maar voor korte tijd was.
De grootste crisis kwam toen we richting de uitgang gingen. Milan wilde nog één keer naar de leeuwen, terwijl Emma het helemaal gehad had en alleen maar in de buggy wilde zitten. Na wat tranen (van beide kanten) en een belofte van ijs, konden we eindelijk de dierentuin verlaten.
Terug in de auto viel Emma binnen 2 minuten in slaap en Milan was doodstil terwijl hij naar buiten staarde. De terugrit was een stuk rustiger en ik had even tijd om na te denken over de dag.
Ja, het was vermoeiend en soms best hectisch. Maar het was ook geweldig om de blijdschap in de ogen van mijn kinderen te zien. De dierentuin blijft een magische plek, zelfs als het niet altijd perfect gaat.
Volgende keer ga ik misschien met wat meer voorbereiding en een extra dosis geduld, maar ik zou het voor geen goud willen missen. Dus voor alle moeders daarbuiten, wees niet bang om die uitstapjes te maken. Het is het waard, echt waar.
Liefs,
Kim
Hey allemaal,
Ik ben Jessica, 35 jaar oud en trotse mama van een geweldige dochter, Sophie, die 8 jaar is. Gisteren hebben we een uitstapje naar de bibliotheek gemaakt en ik wil graag onze belevenissen delen. Het was een drukke maar ontzettend leuke dag, en misschien heb jij er ook wat aan voor je eigen bezoek aan de bieb.
Sophie is een echte boekenworm. Ze kan al aardig goed lezen en verslindt het ene boek na het andere. Dus toen ze vroeg of we naar de bibliotheek konden, was ik meteen enthousiast. We wonen in een grotere plaats, en de bibliotheek hier is behoorlijk groot en heeft veel te bieden.
Bij aankomst was het al meteen duidelijk dat we niet de enige waren met dit plan. Het was vrij druk, maar dat mocht de pret niet drukken. Sophie rende meteen naar de kinderafdeling, terwijl ik een rustig plekje zocht om te zitten. Ze kwam al snel aan met een stapel boeken die bijna hoger was dan zijzelf!
Het fijne aan onze bibliotheek is dat er zoveel te doen is. Er zijn niet alleen boeken, maar ook computers, een leeshoek met comfortabele stoelen, en zelfs een speelhoek voor de kleintjes. Sophie en ik besloten om eerst samen een boek te lezen. Ze koos voor een spannend avontuur over een meisje dat draken temt. Terwijl ze hardop las, kon ik alleen maar trots glimlachen. Ze doet het zo goed!
Na het lezen wilde Sophie graag nog wat rondkijken. Er was een knutselhoek waar kinderen hun eigen boekenleggers konden maken. Natuurlijk wilde ze dat ook doen. Terwijl ze knutselde, raakte ik aan de praat met een andere moeder. Het was leuk om ervaringen uit te wisselen en te zien hoe onze kinderen zo genoten van alles wat de bibliotheek te bieden heeft.
Toen het tijd was om te gaan, wilde Sophie absoluut nog niet naar huis. "Mama, mag ik alsjeblieft nog één boek lezen?" vroeg ze met haar grote ogen. Hoe kon ik nee zeggen? Dus zochten we een rustig plekje en genoten we nog even van een laatste verhaal.
Uiteindelijk hebben we de bibliotheek verlaten met een tas vol boeken en een hoofd vol mooie herinneringen. Het was een drukke dag, maar eentje die ik niet snel zal vergeten. Ik ben zo dankbaar dat Sophie zo van lezen houdt en dat we samen zulke fijne momenten kunnen beleven.
Dus als je een keer een dagje wilt ontsnappen aan de dagelijkse drukte, ga dan zeker eens naar de bibliotheek. Er is zoveel te ontdekken en te doen, voor jong en oud. En wie weet, misschien kom je ons daar wel tegen!
Liefs, Jessica
Hallo allemaal,
Ik ben Ellis, 40 jaar oud en moeder van mijn zoon Alexander. Als moeder heb ik de afgelopen tijd een behoorlijke uitdaging gehad: Alexander was de hele dag door bezig met gamen. Het leek wel of hij vergroeid was met zijn computer. Ik wil graag delen hoe we dit probleem hebben aangepakt en hoe we zonder verslavingszorg een positieve verandering hebben bereikt.
Alexander is altijd al een beetje een binnenkind geweest, maar de afgelopen jaren is dat echt uit de hand gelopen. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat zat hij achter zijn scherm. Schoolwerk leed eronder, sociale contacten verwaterden en zelfs zijn gezondheid begon eronder te lijden. Het was een moeilijke periode, zowel voor hem als voor mij.
Ik wist dat er iets moest veranderen, maar wilde hem niet meteen naar verslavingszorg sturen. Ik wilde eerst proberen of we het samen konden oplossen. Na veel lezen en advies vragen, besloot ik het eens op een andere boeg te gooien: we gingen samen een nieuwe hobby zoeken die hem uit zijn kamer zou halen.
Na wat mislukte pogingen met sporten en muziekles, vond ik iets wat echt werkte: geocaching. Voor degenen die het niet kennen, geocaching is een soort schatzoeken met behulp van een GPS. Het is avontuurlijk, leuk en het beste van alles: het brengt je naar buiten!
In het begin was Alexander nogal sceptisch. "Mam, dat is zo kinderachtig," zei hij. Maar na een paar keer proberen, merkte ik dat hij het steeds leuker begon te vinden. De spanning van het zoeken naar een 'schat' en de voldoening als je er een vond, werkten verslavend (maar dan op een goede manier!).
We maakten er een gewoonte van om elk weekend samen op pad te gaan. Soms in onze eigen buurt, soms maakten we er een dagtrip van naar een nieuw gebied. Het was geweldig om te zien hoe Alexander steeds meer genoot van de buitenlucht en het avontuur. Hij begon zelfs vrienden uit te nodigen om mee te gaan.
Het heeft wat tijd gekost, maar langzaam maar zeker begon Alexander minder tijd aan gamen te besteden en meer tijd buiten door te brengen. Hij werd fitter, vrolijker en zijn schoolresultaten verbeterden ook. Het mooiste was dat we samen een nieuwe manier hadden gevonden om tijd door te brengen en te bonden.
Ik wil niet zeggen dat het altijd makkelijk was. Er waren zeker dagen dat hij liever binnen bleef gamen. Maar door vol te houden en geduldig te blijven, hebben we een manier gevonden om de balans terug te brengen in zijn leven.
Voor alle ouders die worstelen met hetzelfde probleem, geef niet op. Probeer samen iets nieuws te vinden, iets dat zowel uitdagend als leuk is. Geocaching werkte voor ons, maar er zijn zoveel andere activiteiten die hetzelfde effect kunnen hebben. Het belangrijkste is dat je het samen doet en dat je blijft proberen.
Liefs,
Ellis
Hey iedereen,
Ik ben Maud, 23 jaar oud en sinds kort de trotse mama van ons zoontje Jack. Laat ik maar meteen eerlijk zijn: de eerste maanden waren ontzettend moeilijk. Ik wil graag mijn verhaal delen, hopelijk herkent iemand zich erin en helpt het je om te weten dat je niet alleen bent.
Toen Jack werd geboren, veranderde mijn hele leven. Natuurlijk wist ik dat het drukker zou worden, maar de realiteit overtrof mijn verwachtingen. De gebroken nachten, de constante zorg en de verantwoordelijkheden in het huishouden... het was allemaal zoveel meer dan ik had gedacht. Er waren momenten dat ik me echt overweldigd voelde.
Het moeilijkste was misschien wel de impact op mijn relatie met mijn vriend. We waren altijd zo'n hecht team, maar opeens stond alles onder druk. Hij werkt fulltime en ik zit thuis met Jack, wat soms voelde als een eindeloze cyclus van voedingen, luiers verschonen en proberen wat slaap te pakken. De vrije tijd die we ooit hadden om samen dingen te doen, leek compleet verdwenen.
Ook de kleine dingen in het huishouden werden een bron van frustratie. De was stapelde zich op, het huis was constant rommelig en ik had het gevoel dat ik nergens meer controle over had. Ik miste mijn oude leven, waar ik kon gaan en staan waar ik wilde, zonder altijd rekening te moeten houden met een klein mensje.
Maar ondanks al deze uitdagingen, begon het langzaam beter te gaan. We hebben veel gepraat, mijn vriend en ik, en zijn echt gaan samenwerken. Hij begon meer te helpen zodra hij thuis kwam van werk, en we vonden manieren om toch wat tijd voor elkaar te maken, al was het maar een halfuurtje samen op de bank na een lange dag.
Ook leerde ik om hulp te vragen aan familie en vrienden. Mijn moeder kwam af en toe langs om te helpen met de was of om even op Jack te passen zodat ik een dutje kon doen. En weet je wat? Dat maakte een wereld van verschil.
Het is echt een proces geweest, maar nu kunnen we zeggen dat we genieten van ons leven met Jack. Hij is zo'n vrolijk en nieuwsgierig mannetje, en elke lach van hem maakt alle moeizame nachten meer dan goed. Ik heb geleerd om te genieten van de kleine momenten: een wandeling in het park, een rustig ontbijt terwijl Jack slaapt, en de blik in zijn ogen als hij weer iets nieuws ontdekt.
Ons leven is inderdaad veranderd, en ja, het is drukker en minder vrij dan voorheen. Maar het is ook rijker en voller geworden. Jack heeft ons leven op zoveel manieren verrijkt en hoewel het soms zwaar is, zou ik het voor geen goud willen missen.
Voor alle nieuwe mama's daarbuiten die het ook moeilijk hebben: geef niet op. Het wordt echt beter. Praat met je partner, vraag om hulp, en vooral, wees lief voor jezelf. Je doet het geweldig, zelfs op de dagen dat het niet zo voelt.
Liefs,
Maud
Als moeder van 42 kijk ik nu terug op de jaren waarin ik mijn kind heb opgevoed. En echt, het was een prachtige tijd. Ik heb zoveel mooie momenten beleefd: de eerste stapjes, die schattige woordjes, de knuffels, en de eindeloze vragen over van alles en nog wat. Het is echt een voorrecht geweest om te zien hoe mijn kind zich ontwikkelde en steeds meer z'n eigen persoon werd.
Maar eerlijk is eerlijk, er waren ook dingen die ik minder leuk vond. Die eeuwige verplichtingen bijvoorbeeld... School, zwemlessen, speelafspraakjes, ouderavonden, huiswerkbegeleiding – noem het maar op. Soms voelde het alsof mijn hele leven alleen nog maar uit regelen en rondrennen bestond. Die schema's, dat plannen, het continu in de weer zijn om alles maar te laten kloppen, dat vond ik zwaar. Vooral die zwemlessen op zaterdagochtend, brrr... Ik zag er vaak zo tegenop om weer vroeg op te staan, in die drukke kleedkamers, natte haren, huilende kinderen, haha. Ik ben blij dat dat nu voorbij is.
Toch, als ik nu terugkijk, weet ik dat het het allemaal waard was. Al die verplichtingen en het gevoel dat ik mezelf soms een beetje verloor in de drukte, die hadden uiteindelijk een groter doel. Mijn kind heeft er zoveel van geleerd. Het waren niet alleen maar zwemlessen, maar lessen in doorzetten. Het waren niet alleen maar schooldagen, maar dagen waarin hij/zij vriendschappen sloot, leerde samenwerken, zichzelf ontwikkelde.
Nu mijn kind groter is en steeds meer op eigen benen staat, kan ik met trots terugkijken op die hectische jaren. Ja, het was soms vermoeiend en ja, ik verlangde soms naar wat meer rust en tijd voor mezelf, maar als ik nu zie wie mijn kind is geworden, ben ik dankbaar. Het was het allemaal waard.
Neem dan eens vrijblijvend contact met ons op!